”تون ئي جبلن منجهه چشما جاري ڪرين ٿو. “
” تون ڍڳن لاءِ گاهه اُپائين ٿو ۽ انسانن لاءِ اناج، تان ته انسان زمين مان پنھنجي خوراڪ حاصل ڪن.“
”پوري مخلوق کي تنھنجو ئي آسرو آھي، جو تون سندن ضرورت وقت کين کاڌو ڏئين ٿو. تون سندن لاءِ جيڪي مقرر ڪرين ٿو، سو ھو حاصل ڪن ٿا. ھائو، جڏھن تون پنھنجي مُٺ کي کولين ٿو، تڏھن اھي چڱين شين سان ڍءُ ڪن ٿا. پر جڏھن تون کانئن منھن موڙين ٿو، تڏھن اھي پريشان ٿي وڃن ٿا. جڏھن انھن جو ساهه ڪڍين ٿو، تڏھن اھي مري وڃي مٽيءَ ۾ ٿا ملن.“ (زبور104: 10، 14، 27-29)
